بوم! خودکشی فضاپیمای ناسا - وبلاگ سیما

به گزارش وبلاگ سیما، یک فضاپیمای ناسا روز دوشنبه درعملیاتی تمرینی با سرعت بسیار زیادی به یک سیارک برخورد کرد. این عملیات در شرایط کاملا واقعی و با هدف آمادگی برای روزی که اجرام آسمانی در حال برخورد با زمین باشند انجام شد.

به گزارش یورونیوز، در این برخورد فضایی، فضاپیمای دارت با سرعت 22500 کیلومتر بر ساعت به سیارکی با فاصله 11.3 میلیون کیلومتری از زمین اصابت کرد. دانشمندان انتظار داشتند این برخورد باعث ایجاد یک حفره در سیارک شده، سنگ و خاک بسیاری را در فضا پراکنده کند و از همه مهم تر مدار حرکتی سیارک را منحرف سازد.

النا آدامز مرکز کنترل ماموریت ناسا در حالی که بالا و پایین می پرید و دست هایش را در هوا تکان می داد گفت: ما با سیارک برخورد کردیم.

تلسکوپ هایی در سراسر جهان و فضا برای ثبت صحنه به سوی نقطه برخورد نشانه گرفته شده بودند. اگرچه برخورد فورا قابل مشاهده بود، اما برای تعیین شدن اندازه انحراف سیارک حدودا دو ماه زمان ضروری است. در لحظه برخورد سیگنال های دارت ناگهان قطع شدند.

این عملیات 325 میلیون دلاری، نخستین کوشش برای تغییر مکان یک سیارک یا هر جرم آسمانی طبیعی دیگری است.

آدامز در کنفرانس خبری و در میان تشویق حضار گفت: نخستین آزمایش دفاعی میان سیاره ای ما موفقیت آمیز بود. فکر می کنم اهالی کره زمین حالا می توانند بهتر بخوابند. من که قطعا می توانم.

بیل نلسون، مدیر ناسا، پیش تر در توئیتی اعلام نموده بود: نه، این صحنه ای از یک فیلم نیست. پیش از این چنین صحنه هایی را در فیلم های همانند آرماگدون دیده اید. اما مخاطرات زندگی واقعی زیاد است.

هدف عملیات روز دوشنبه سیارکی 160 متری به نام دیمورفوس بود. این سیارک قمر سیارکی با اندازه پنج برابر بزرگتر به نام دیدیموس است که مواد تشکیل دهنده دیمورفوس را در فضا پراکنده می نماید. دیدوموس در زبان یونانی به معنای دوقلو است.

این زوج سیارکی سال هاست بی آن که خطری برای زمین داشته باشند به دور خورشید می چرخند. همین موضوع آن ها را به گزینه ای ایده آل برای آزمایش نجات زمین بدل کرد.

فضاپیمای دارت که به اندازه یک یخچال میانه است در ماه نوامبر به فضا پرتاب شد. این فضاپیما که به وسیله آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز ساخته شد، با استفاده از فناوری راهبری نوینی که در همین آزمایشگاه پیشرفته است، راهنمایی شد. وظیفه مدیریت این عملیات نیز بر عهده آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز بوده است. دارت (DART) مخفف عبارت آزمایش تغییر جهت سیارک دوگانه (Double Asteroid Redirection Test) است.

دوربینی که روی دارت سوار شده، قسمتی کلیدی از سیستم راهبری آن بود. این دوربین یک ساعت پیش از برخورد، سیارک دیمورفوس را به صورت واضح نشان داد.

در تصاویری که آدامز و دیگر همکارانش در مرکز کنترل واقع در لورل مریلند لحظه به لحظه با هیجانی فزاینده دریافت می کردند، دیمورفوس بزرگ و بزرگ تر می شد. در عرض چند دقیقه، دیمورفوس که تنها تصویر قابل مشاهده آن ها بود، شبیه یک لیموی خاکستری غول آسا با تخته سنگ ها و قلوه سنگ هایی بر سطحش دیده می شد. پس از قطع امواج رادیویی از فضاپیما، آخرین تصویر مخابره شده، ثابت ماند.

پس از برخورد، دانشمندان در اتاق کنترل، همدیگر را به آغوش کشیدند و به هم تبریک گفتند. ماموریت آن ها به اتمام رسیده بود و گروه به همین مناسبت جشن گرفت. آن ها کمی هم به خاطر از دست دادن فضاپیما ناراحت بودند.

تام استالتر، دانشمند ناسا می گوید: معمولا از دست دادن سیگنال یک فضاپیما موضوعی بسیار بد است. اما در این مورد، نتیجه ایده آل بود.

کارولین ارنست، دانشمند دانشگاه جانز هاپکینز می گوید احتمالا بقایای فضاپیما یا در شکاف ایجاد شده در سیارک باقی ماندند یا به فضا پرتاب شدند. دانشمندان تاکید داشتند که این عملیات باعث منهدم شدن سیارک نمی گردد. زیرا وزن 570 کیلوگرمی فضاپیما در مقایسه با سیارک حدود 5 میلیارد کیلوگرمی ناچیز است. اما انتظار می رود که این برخورد طول مدار 11 ساعت و 55 دقیقه ای چرخش این سیارک حول دیدیموس را کاهش دهد.

دانشمندان می گویند این برخورد باید 10 دقیقه از طول این مدار بکاهد. ممکن است این کاهش 1 درصدی ناچیز به نظر برسد اما در گذر سال ها اندازه آن قابل توجه خواهد بود.

لوری گلیز از ناسا می گوید: اکنون زمانی است که علم شروع می گردد و ما اندازه تاثیرگذاری خود را مشاهده می کنیم.

دانشمندان ترجیح می دهند در مواجهه با سیارک ها یا شهاب سنگ هایی که زمین را تهدید می نمایند، اگر زمان کافی در اختیار داشته باشند، به جای منفجر کردنشان، آن ها را از جهت منحرف نمایند. زیرا انفجار، آن ها را به تکه های کوچک تر بدل می نماید که ممکن است روی زمین بریزند. این انحراف ها احتمالا نیازمند سنگ های فضایی بزرگ یا ترکیبی از ضربه گیرها و دستگاه های فراوری نیروی جاذبه در جهت مشخص است. این دستگاه ها که هنوز اختراع نشده اند، از جاذبه خود برای انتقال سیارک ها به مدار های امن استفاده می نمایند.

کاترین کالوین، مشاور ارشد ناسا، با اشاره به انقراض دسته جمعی دایناسورها در 66 میلیون سال پیش که گمان می رود ناشی از برخورد یک سیارک بزرگ با زمین بوده است، گفت: دایناسورها برنامه فضایی نداشتند که بدانند چه چیزی در راه زمین است، اما ما داریم.

ناسا اظهار داشت کمتر از نیمی از 25000 اجرام آسمانی با اندازه بیش از 140 متر که در فاصله ای تهدید آمیز نسبت به زمین قرار دارند و بعلاوه کمتر از 1 درصد میلیون ها سیارک مشابه که قادر به ایجاد صدمات گسترده در برخورد با زمین هستند، شناخته شده اند.

اد لو، فضا نورد پیشکسوت و مدیر بنیاد بی612 که به محافظت از زمین در برابر برخورد سیارک ها اختصاص دارد، می گویدکه رصدخانه ورا رابین که به وسیله بنیاد ملی علوم و وزارت انرژی ایالات متحده در شیلی در حال تکمیل است، انقلابی در زمینه کشف سیارک ها خواهد بود. وی اضافه کرد: اینجا مساله ما یافتن و تعقیب سیارک ها است. این موضوع برای نجات زمین حیاتی است.