تا کنون درباره قیافه دایناسور ها اشتباه می کردیم - وبلاگ سیما

به گزارش وبلاگ سیما، در یک مطالعه تازه در دانشگاه پورتسموث، یک تیم بین المللی از محققان مورفولوژی فک، ساختار دندان و الگو های سایش دندانی خزندگان با لب و بی لب را مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که دهان تروپود ها بیشتر شبیه دهان مارمولک است تا کروکودیل.

به گزارش همشهری آنلاین، توماس کالن، سرپرست این مطالعه، استادیار دیرینه زیست شناسی، می گوید: اگرچه در گذشته بحث می شد که دندان های دایناسور های درنده ممکن است بیش از حد بزرگ باشد که با لب پوشانده شده اند، مطالعه ما نشان می دهد که در واقع، دندان های آن ها به طور غیرمعمول بزرگ نبوده است.

در دانشگاه آبرن حتی دندان های غول پیکر تیرانوزور ها در مقایسه با مقدار جمجمه به نسبت دندان های مارمولک های شکارچی زنده هستند و این ایده را رد می نمایند که دندان های آن ها با لب ها خیلی بزرگ پوشانده شده است.

در واقع، دانشمندان بر این باورند که ساختار دهان آن ها شبیه تواتارا، خزنده کوچک مارمولک مانند نیوزلندی است که نسب مستقیمی از دایناسور ها دارد. بعلاوه با بعضی از مارمولک ها که هیچ کدام از بستگان نزدیک تروپود ها نبودند، اشتراکات زیادی داشت.

درک لارسون، مدیر مجموعه ها و پژوهشگر دیرینه شناسی در موزه سلطنتی BC در کانادا، می گوید: این کاملاً قابل توجه است که دندان های تروپود چقدر شبیه به مارمولک است.

کرستین برینک، استادیار دیرینه شناسی در دانشگاه مانیتوبا و یکی از نویسندگان این مقاله گفت: همانطور که هر دندانپزشکی به شما می گوید، بزاق برای حفظ سلامت دندان های شما مهم است. دندان هایی که به وسیله لب ها پوشانده نشده اند، خطر خشک شدن دارند و ممکن است در هنگام تغذیه یا دعوا آسیب بیشتری ببینند، همانطور که در کروکودیل ها می بینیم، اما در دایناسور ها نه.

او اضافه نمود: دندان های دایناسور ها مینای بسیار نازکی دارند و دندان های پستانداران دارای مینای ضخیم هستند (به استثنای بعضی موارد). مینای کروکودیل کمی ضخیم تر از مینای دایناسور است، اما به ضخامت مینای پستانداران نیست. بعضی از گروه های پستاندار وجود دارند که مینای دندان در معرض دید قرار دارند، اما مینای آن ها برای مقاومت در برابر قرار گرفتن در معرض تغییرات اصلاح شده است.

در حالی که این مطالعه بینش های تازه ای در خصوص چگونگی تغذیه حیوانات و حفظ سلامت دندان ها ارائه می دهد. بعلاوه به اکولوژیست های تکاملی راه های نو و هیجان انگیزی برای اکتشاف و به هنرمندان این امکان را ارائه می دهد که به تخته طراحی بازگردند.

مارک ویتون از دانشگاه پورتسموث، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: هنرمندان دایناسور از زمانی که ما بازسازی دایناسور ها را در قرن نوزدهم شروع کردیم، به این سو و آن سو رفتند، اما دایناسور های بدون لب در دهه های 1980 و 1990 برجسته تر شدند. آن ها سپس عمیقاً در فرهنگ عامه به وسیله فیلم ها و مستند ها ریشه دوانیدند؛ پارک ژوراسیک و دنباله های آن، قدم زدن با دایناسور ها و غیره.

او اضافه نمود: به طرز عجیبی، هرگز مطالعه یا کشف اختصاصی ای وجود نداشت که این تغییر را برانگیزد و تا حد زیادی احتمالاً منعکس نماینده ترجیح یک زیبایی شناسی نو و وحشیانه به جای تغییر در تفکر علمی بود. ما با پوشاندن دندان های آن ها با لب های مارمولک مانند، این تصویر محبوب را تغییر می دهیم. این بدان معناست که بسیاری از تصاویر دایناسوری مورد علاقه ما، از جمله دایناسور نمادین پارک ژوراسیک یعنی تی رکس، نادرست هستند!